Covid-ek eragindako osasun-krisiak gure gizartean lehendik dauden beste egitura-krisi batzuk nabarmendu ditu: gizarte-desberdintasunak, ekonomia-sistemaren krisia, bizitzak zentroan jartzeko beharra, indibidualismoa… Horien artean, buru-osasunaren ikuspuntutik, garrantzi berezia hartzen du azken alderdi horrek; indibidualismorako joerak.
Gizarte honetan, non gizabanakoen balioak gizarte-balioen gainetik jartzen baitira, eta gizarteak subjektuen ongizate psikologikoan duen garrantziari buruzko kontzientzia gutxi baitago, buru-osasunerako ondorio larriak dituen gizarte-isolamenduaren mende jarri gara.
Psikologiaren ikuspegitik, beharrezkoa da sozializazioak eta laguntzako gizarte-sareek pertsonen ongizate psikologikoan duten garrantzia nabarmentzea.
Pandemian ikusi dugunez, gizarte-sareen erabilera nabarmen handitu da (%37 eta %55 artean, hainbat azterlanen arabera), eta bakardade-sentimendua sakonki sakondu da gizartean, eta, bereziki, talde ahulenetan: zaharretan, etorkinetan eta/edo gizarte-arazoetan, eta abarretan.
Horrek pentsarazten digu sare sozialen bidez harremanak izateko modua bi ahoko arma dela. Nola liteke, gizarte-sareen erabilera handitu bada ere, bakardade-sentimendua handitu izana aldi berean?
Sare sozialen bidez erlazionatzean, pantaila baten bidez ari gara erlazionatzen, eta, komunikatzeko beste modu bat izan arren, ispilatzea bezalakoa da; izan ere, nolabait erlazionatzen gara, baina eguzkiak etxean jarraitzen du. Horrek indibidualismoa sustatzen jarraitzen du, harreman-beharra nolabait “asetzen” baitu, baina gizarte-sareek ezin dute kontaktu garestia ordezkatu.
Sare sozialek komunikaziorako eta harremanetarako balio digute, baina nola? Alde batera uzten ditugu komunikazioaren alderdi oso garrantzitsuak, hala nola kontaktu fisikoa eta hitzik gabeko komunikazioa. Gizaki garen aldetik, beste pertsonaren beroa behar dugu; kontaktua, besarkadak, laztanak, musuak eta hitzik gabeko komunikazioarekin zerikusia duen guztia behar dugu (keinuak, begiradak, ahotsa, etab.).
Gizarte-sareek dakarten bakardade-sentimenduari eta ispilutzari erantzuteko, bai psikologia klinikotik bai hezkuntza-psikologiatik, beharrezkoa ikusten dugu harremanak egiteko moduak berreraikitzea eta horietaz jabetzea.
Gaur egungo osasun egoeran, jabetu behar dugu pertsonen osasun fisikoa bakarrik zaintzea ez dela pertsonak zaintzea. Ez dugu alde batera utzi behar gure osasun mentala zaintzearen garrantzia, eta horretarako ezinbestekoa da inguruan ditugun pertsonekin kalitatezko harremanak izatea eta eraikitzea. Taldeko eta komunitateko kide izatearen sentimendua bermatuko duten eta ahulak sentitzen garen uneetan laguntza-sareak egotea bermatuko duten harreman-moduak eraiki behar ditugu.
