Erregimena, Osasuna eta ikurrina

Urtarrilaren 15ean,–Mallorca alderdiaren esparruan, demokratatzat jotzen den baina oraindik Nafarroan gertatzen ari den edonori irribarre egin behar zioten gertaera batzuen protagonista izan nintzen, nahi gabe. Ikurrinaren debekuaz ari naiz, Atarrabiako herritarrek oso ondo ezagutzen duten zerbait, indar abertzaleen aldeko botoa behin eta berriz ematen duena, baina ezin du bere bandera nazionala ikusi Udalean.

Egun hartan gertatutakoa laburtzearren: Graderío Hegon errebindikazio-pankarta bat jarri zen, eta ez zitzaien ezer gustatu ez poliziaburuari ez klubeko segurtasun-arduradunari; beraz, errepresalia masibo bat aplikatzea erabaki zuten Sadar olian euskaldunari egiten zitzaion guztiari, ikurrinak eta Nafarroako bandera errepublikarrak kentzeko aginduz.

Ez zen gauza berria, sinbologia desberdinaren debekua erregela eta ez salbuespena baitzen Hegoaldeko Harmailen artean (Arrano Beltzas, presoen banderak, SESB, etab.). Hala ere, egun hartan, "zortea" izan zen irudiak zale batek grabatu zituela, eta berehala biralizatu zirela sare sozialetan, barre egiten zuen tuit batean: “2023. urtea, ez 1975.”.

Lege- eta konstituzio-ikuspegitik, ez zegoen gertatutakoa hartzeko aukerarik, eta, zorionez, Klubak berak ulertu zuen hori; izan ere, bere gizarte-masaren zati handi baten mobilizazioari esker, bere segurtasun-arduraduna zigortu zuen (Ligan aurrekaririk ez zuena), eta berriro gerta ez zedin neurriak hartu zituen..

Ikuspuntu politikotik, ordea, gertatutakoak bi gogoeta uzten ditu gutxienez. Lehena: ikurrina EAEko bandera baino askoz gehiago izaten jarraitzen duela (Diario de Navarra egunkarian Nafarroatik kanpo dagoen zerbait dela dioen kalifikatzailea). Euskal Herriko bandera nazionala da, eta, berez, are gehiago, gure herrialdean, 1978ko Konstituzioaren erregimen postfrankistan sartzen ez den emantzipazio nazionalerako (eta sozialerako) proiektua gaitzesten du. Euskaldunagatik eta antifaxistagatik, gure aitek eta amek diktadura garaian erabili zutelako.